Główna cześć trasy wiedzie szklakiem rowerowym żółtym. Rozpoczyna się on na rozwidleniu dróg w miejscowości Jeziorka. Oznaczenia drogowe informują nas, że skręcając w prawo, dojedziemy do Osuchowa (12,4 km), w lewo zaś – do Grójca (9,7 km). Nasza trasa prowadzi w lewo. Droga jest asfaltowa, niezbyt szeroka, ale dobrej jakości, po prawej mijamy sad. Zabudowa na tym odcinku jest typowo wiejska. Warto pamiętać, że niemal cały Szlak do Grójca prowadzić nas będzie pośród rozległych i malowniczych sadów, które są chlubą tego regionu. W regionie Grójca uprawia się intensywne sady karłowe, które dostarczają około 40% krajowej produkcji jabłek, a intensywność upraw w niektórych gminach sięga nawet 70%. Tradycja upraw jabłoni sięga tu XVI wieku. Uprawę jabłoni promowała już królowa Bona, ważną rolę w rozwoju grójeckiego sadownictwa odegrali również duchowni, którzy wprowadzali wysoką kulturę upraw sadowniczych. Wykształciła się tu marka jabłka grójeckie, której istnienie potwierdzają liczne zapisy duchownych i naukowców. Jabłka te wyróżnia wyraźne czerwone wybarwienie oraz wyrazisty, kwaskowy smak. Od 2008 roku jabłka grójeckie są już oficjalnie produktem tradycyjnym, a w 2010 roku uzyskały rejestrację jako chronione oznaczenie geograficzne – produkt regionalny.

Po 150 metrach po lewej stronie mijamy krzyż i dojeżdżamy do rozwidlenia dróg w miejscowości Jeziora. Ostro w lewo i w prawo prowadzi droga asfaltowa, my natomiast przecinamy asfalt i wjeżdżamy na drogę leśną – wyboistą i dość podmokłą, prowadzącą przez las i łąki. Po 710 metrach dojeżdżamy do skrzyżowania z drogą leśną. Nasz szlak wiedzie dalej prosto przez las urokliwą, choć dość nierówną ścieżką. Po kolejnych 740 metrach dojeżdżamy do skrzyżowania z drogą asfaltową. Przecinamy asfalt i jedziemy dalej prosto leśną ścieżką pomiędzy polami i lasem.

250 metrów dalej odbijamy w lewo na słabo widoczną ścieżkę prowadzącą pomiędzy sadami. (Nawet jeśli omyłkowo przeoczymy zjazd, kilkaset metrów dalej leśna droga kończy się przed ogrodzeniem prywatnej posesji). Po 270 metrach przecinamy skrzyżowanie z drogą gruntową i jedziemy dalej prosto piaszczystą, miejscami kamienistą, ale wygodną drogą. To nieco ponad pół kilometra przepięknej trasy, gdzie po obu stronach drogi rozciągają się malownicze, starannie utrzymane sady. Po 540 metrach dojeżdżamy do rozwidlenia dróg – szlak żółty prowadzi nas w lewo, przed nami zaś, po prawej stronie, rozpoczyna się szlak czarny – łącznik do rezerwatu Modrzewina. Rezerwat Przyrody Modrzewina został utworzony w 1959 roku na gruntach miejscowości Mała Wieś (obecnie na terenie Nadleśnictwa Grójec), jednak istniał on jeszcze na gruntach prywatnych już w 1927 roku. Celem ochrony jest zachowanie na Wysoczyźnie Rawskiej najbardziej na północ wysuniętego stanowiska modrzewia europejskiego (podgatunek: modrzew polski), cennego zarówno ze względów przyrodniczych, jak i naukowych. Modrzewie wyrastają tu do wysokości 40 metrów i osiągają pierśnicę o średnicy nawet 120 centymetrów. Tutejsze modrzewie podziwiał ponoć sam król Stanisław August Poniatowski, który gościł tu w lipcu 1787 roku. Obecnie ochroną objęta jest powierzchnia 332,15 hektara.

Wjeżdżamy na szlak czarny, rozpoczynający się na rozwidleniu dróg. Kontynuując szlak żółty skręcamy w lewo i po 70 metrach po lewej stronie mijamy przydrożną kapliczkę. Droga jest piaszczysta, miejscami dość wyboista. Pobocza naszego szlaku porośnięte są na wielu odcinkach wysokimi drzewami, po drodze mijamy pola, plantacje porzeczek oraz sady.

Po 1300 metrach dojeżdżamy do rozwidlenia – w prawo prowadzi droga asfaltowa, my zaś kierujemy się w lewo piaszczystą, ubitą drogą wzdłuż lasu i sadów.

Po kolejnych 500 metrach znów dojeżdżamy do rozwidlenia, nasz szlak przechodzi w drogę asfaltową, która bardzo łagodnie kieruje się na prawo. Przed nami wygodny, równy asfalt prowadzący pomiędzy sadami i łąkami przez miejscowość Dębie. Po przejechaniu 1 kilometra możemy podziwiać po prawej stronie okazałą kapliczkę, wybudowaną w 2013 roku. Po kolejnych 400 metrach widzimy po prawej kolejną, pięknie utrzymaną kapliczkę. Po 500 metrach mijamy tabliczkę informującą o wjeździe do miejscowości Załacze. Droga prowadzi nas bardzo dobrze utrzymaną drogą asfaltową między pięknymi sadami i okazałymi domami – ich otoczenie przypomina raczej wielkie plantacje niż zwykłe wiejskie posesje.

Po 800 metrach dojeżdżamy do skrzyżowania z drogą asfaltową, na wprost, za skrzyżowaniem znajduje się duża kapliczka. Zjeżdżamy z drogi podporządkowanej, szlak żółty prowadzi nas w prawo dobrej jakości asfaltem pomiędzy rzadką zabudową, polami, łąkami i sadami.

700 metrów dalej jest kolejne skrzyżowanie, po prawej widzimy krzyż, a zaraz za nim wiatę przystanku autobusowego. Nasz szlak skręca w lewo, na nie najlepszej jakości drogę asfaltową. Mijamy pola, w głębi sady, po około 400 metrach przejeżdżamy niewielki mostek. Dalej droga prowadzi porośniętą po obu stronach drzewami asfaltową drogą, po 500 metrach przejeżdżamy na wprost skrzyżowanie i po kolejnych 300 metrach docieramy do kładki, pod którą biegnie trasa Warszawa – Radom.

Przejeżdżamy przystosowaną dla pieszych i rowerzystów kładką na drugą stronę. Po 400 metrach jesteśmy na obrzeżach Grójca, dominuje tu typowa zabudowa podmiejska, nasza droga wiedzie starym, kiepskiej jakości asfaltem. Jedziemy ulicą Wilczogórską, po 350 metrach dojeżdżamy do skrzyżowania z ulicą Mszczonowską, po lewej stronie widzimy duży cmentarz.

Jedziemy dalej prosto, po 250 metrach docieramy do rozwidlenia dróg, szlak żółty prowadzi nas w lewo, wjeżdżamy na wyłożoną kostką ulicę Targową i jedziemy pomiędzy domkami jednorodzinnymi. Po 150 metrach jest kolejne skrzyżowanie z drogą asfaltową, skręcamy w prawo, w ulicę Stodolną. Widzimy przed sobą, w odległości około 100 metrów, następne skrzyżowanie, nie dojeżdżamy jednak do niego – około 50 metrów przed skrzyżowaniem (jest na nim zakaz skrętu w lewo) skręcamy w lewo pomiędzy zabudowania na piaszczystą drogę. Droga prowadzi nas około 150 metrów po lekkim łuku w prawo, na końcu łuku ponownie widzimy, w odległości około 100 metrów, skrzyżowanie i, jak poprzednio, nie dojeżdżamy do niego (znów zakaz skrętu w lewo na skrzyżowaniu), tylko kierujemy się na lewo, na niezbyt szeroki chodnik pnący się lekko pod górę (ok. 50 m), zakończony niskimi i możliwymi do pokonania dla wprawnego rowerzysty schodami.

Szlak żółty wyprowadza nas po schodkach na drogę asfaltową. Nasza trasa prowadzi w lewo asfaltem. Jeśli mamy ochotę na chwilę przerwy po kluczeniu grójeckimi uliczkami, w tym miejscu możemy opuścić szlak żółty i odbić 100 metrów w prawo, gdzie przy ulicy Plac Wolności znajduje się rynek – obszerny plac z wygodnymi ławeczkami. Wokół niego są liczne sklepiki. Rynek w Grójcu został odnowiony i przebudowany w 2010 roku. Nawierzchnię pokryto płytami piaskowca, stragany zostały zastąpione eleganckimi pawilonami. Remont i renowację przeszły również okalające rynek kamienice, w tym grójecki ratusz. Ratusz w Grójcu wybudowano w 1809 roku według projektu Hilarego Szpilowskiego w stylu klasycystycznym. W 1962 roku został wpisany na listę zabytków. Obecnie jest siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego. Jadąc dalej wytyczoną trasą, po opuszczeniu chodnika ze schodkami, kierujemy się w lewo asfaltem ulicą Kościelną. Po 50 metrach po lewej mijamy kościół św. Mikołaja. Późnogotycki kościół św. Mikołaja powstał w latach 1520–1530, jednak pierwszy, drewniany kościół został tu wybudowany już w XI wieku. Od XVI wieku budynek przechodził liczne naprawy i rozbudowy, mocno ucierpiał w czasie II wojny światowej. Świątynia zbudowana jest z cegły w układzie polskim, z użyciem kamieni polnych w podmurówce. Zachodnia fasada i kaplice otynkowano. Po południowej stronie kościoła znajduje się zegar słoneczny z datą 1621 i łacińską inskrypcją. Nad głównymi drzwiami jest tablica dewocyjna z XVII wieku z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana Ewangelisty. Wewnątrz kościoła wejście z prezbiterium do zakrystii (dawnego skarbczyka) zostało ozdobione gotyckim portalem z drzwiami z XVI –XVII wieku. Wśród zabytków znajduje się chrzcielnica z piaskowca, z datą 1482, znakiem kamieniarza i herbem fundatora – Półkozic. Przy niej ochrzczono Piotra Skargę, a według miejscowej tradycji rycerze idący na wojnę ostrzyli o nią swoje miecze. Z XVII wieku pochodzi marmurowa chrzcielnica z puklowaną czaszą, herbem Półkozic i inicjałami fundatora. Na pierwszą ćwierć wieku XVII datowana jest późnorenesansowa ambona odnowiona w roku 1886 przez Walentego Jodłowskiego i ponownie odrestaurowana z częściowymi uzupełnieniami w roku 1940. W świątyni umieszczono tablicę inskrypcyjną ks. Piotra Skargi z 1855 roku, ufundowaną dla upamiętnienia fundacji szpitala grójeckiego.Przy kościele, na miejscu murowanej z 1603 roku, stoi drewniana dzwonnica wybudowana w 1889 roku.

50 metrów za kościołem dojeżdżamy do ronda, na którym skręcamy w lewo. Nie ma tu ścieżki rowerowej, jest natomiast dość szerokie pobocze. Po około 300 metrach widzimy po lewej Hotel Wiktoriański. Hotel Wiktoriański*** znajduje się w Grójcu w pobliżu skrzyżowania tras krajowych nr 50 i 7. Jest to okazały, bogato zdobiony budynek. Oferuje noclegi w cenie od 220 do 550 zł za osobę. Posiada restaurację z bogatą ofertą dań, organizuje zarówno konferencje, jak i wesela oraz inne imprezy okolicznościowe – są tu dwie sale balowe mogące pomieścić łącznie 650 osób.

300 metrów za hotelem dojeżdżamy do kolejnego ronda. Drogowskazy informują, że droga w prawo prowadzi na Mińsk, w lewo – na Sochaczew, prosto zaś na Piaseczno. Szlak prowadzi nas prosto asfaltem. Po lewej stronie, wzdłuż drogi, jest kilkusetmetrowy odcinek ścieżki rowerowej. Po prawej stronie mijamy sady, po lewej dominuje zabudowa podmiejska i przemysłowa.

Po 1,6 kilometra widzimy skrzyżowanie, a po lewej – okazałą kapliczkę. Tutaj skręcamy w prawo na Kośmin. Droga prowadzi nas asfaltem najpierw pomiędzy zabudowaniami, a następnie – rozległymi sadami. Po 500 metrach skręcamy ostro w lewo i jedziemy dalej między rzadką zabudową i sadami. 300 metrów dalej droga główna odchodzi w prawo, nasz szlak natomiast prowadzi prosto, nieco gorszej jakości drogą asfaltową. Wciąż możemy podziwiać po obu stronach piękne grójeckie sady.

Po 1,6 kilometra w Kośminie nasz szlak kończy się. Na końcu szlaku znajduje się kapliczka postawiona ku pamięci bohaterom poległym z rąk okupanta.